Dertig mannen en kinderen die wekelijks oefenden op dit mooie instrument. Grootvader Clement Van Langenhove was trouwens een niet onverdienstelijk accordeonist. Eddy kwam dus in de zaak van zijn ouders terecht. Ik deed dat niet tegen mijn goesting, bekent hij, zovele jaren later, maar echt graag deed ik dat niet. Had ik kunnen verder studeren, had ik zeker een andere keuze gemaakt. Door avondschool heeft hij toch nog wat ingehaald. In den Bunder volgde hij jarenlang Frans, Engels en Duits en ook boekhouden. In 1974 leerde hij zijn vrouw Mileine kennen en in ’75 zijn ze getrouwd en deden samen de zaak. Ze hebben twee kinderen Marie-Alice (1977) en Mathieu (1979).

Naast de zaak en het gezin slopen er twee passies in het leven van Eddy: toneel en wijn. Toneel was iets dat al lang sluimerde bij Eddy. Maar voor 1972 had hij eigenlijk nooit op de planken gestaan. Toen Rhetorika in 1972 ‘De Nacht van de zestiende januari’ op het programma plaatste, hadden ze veel acteurs nodig. Alle bestuursleden kregen de opdracht dringend te zoeken naar mogelijke kandidaten. André Van Der Haegen sprak Eddy aan en de toneelmicrobe had hem beet. Ik wist op voorhand dat toneel mijnen dada was, vertelt Eddy. 28 Jaar lang heb ik in vele stukken meegespeeld en er keer op keer van genoten.

Als ik vraag naar de hoogtepunten dan moet hij niet lang nadenken. ‘Victor of de kinderen aan de macht’, het stuk waarmee ze het Landjuweel wonnen, was ongetwijfeld een toppunt in de werking van Theater Rhetorika. Maar ook aan ‘Een inspecteur voor u’, ‘Een vlo in het oor’, ‘Hedda Gabbler’, ‘Dood van een handelsreiziger’, ‘Eén vloog over het koekoeksnest’staan in Eddy’s top tien. Voor zijn zilveren jubileum in 1997 koos hij voor ‘Het Kind van de Rekening’, een stuk van Georges Feydeau. Komedies spelen vond hij best tof maar zijn voorkeur ging duidelijk uit naar stukken met een zekere psychologische diepgang. In 1999 stond hij met ‘Suiker’ van Hugo Claus de laatste keer op de Zeelse planken. Eddy is ook een groot operaliefhebber. In de jaren negentig sloot hij aan bij het Belcantogezelschap van Sint-Niklaas, waar men operette en musical speelde, en sinds die tijd verdeelde hij zijn tijd tussen Zele en Sint-Niklaas. Sommigen begrepen niet dat ik het gesproken theater een beetje ontrouw was, verduidelijkt Eddy, maar aan mijn liefde voor de muziek kon ik moeilijk nee zeggen.
Ook aan de verschillende stukken van Gaston Martens heeft hij veel plezier beleefd. De Paus van Haegendonk, Het Dorp der mirakelen, Paradijsvogels… Aan die stukken houdt hij nog pittige anekdotes over. In Paradijsvogels viel hij met René Van De Velde door het bed en in ‘Het dorp der mirakelen’ scheurde het kruis van zijn broek en moest hij een hele scène met zijn pet voor zijn edele delen spelen.

Wat hem het meest boeit aan toneel? Eddy houdt erg veel van het ontleden van de verschillende personages. Ik vind het altijd fijn, zegt Eddy, dat je zonder consequenties fictief iemand anders mag zijn maar ook dat je soms je eigen bent zonder dat iemand het weet. De taak van een goede regisseur is vooral zoeken naar een ideale symbiose tussen het karakter van de acteur en dat van het personage. Dat heb ik van Roger Bolders geleerd, voegt hij er aan toe. Aan hem denk ik nog veel terug als ik nu zelf voor mijn acteurs sta. Maar ook aan de vrienden collega’s denk ik dikwijls met nostalgie, vooral dan aan die van mijn eigen generatie : Dilia De Bondt, René Van de Velde, Etienne De Brandt, Eric Depoortere…

Zijn tweede passie is wijn. Tijdens zijn legerdienst deed hij dienst in de mess van de officieren en daar dronken ze altijd de betere wijnen. Ook in Rhetorika was er een wijncultuur. Binnen het bestuur zaten veel mensen die een goed glas wijn konden waarderen. In 1973 deed Rhetorika met ‘Een harlekijn voor Flip’ mee aan een wedstrijd. Het was een vrij goed stuk, vertelt Eddy, maar op de proclamatie hoorden we dat onze productie gediskwalificeerd was omdat er -volgens de jury- een vitale passage uitgeschrapt was. De ontgoocheling binnen het bestuur was groot en toen ze bij René Van De Velde hierover nakaartten, presenteerde deze een ‘La Grace Dieu’ (Saint Emillion) van 1970. Op dat moment zijn mijn ogen geopend, bekent Eddy, en ontdekte ik dat wijn nog iets anders kon zijn dan gewoon een goede drank, ontdekte ik dat er wijnen zijn met karakter, met persoonlijkheid.

Ik wou daar echt meer over weten! Sindsdien is wijn een deel van mijn leven geworden: lezen, degustaties, gesprekken, aankopen… Voor Eddy ging een verdomd boeiende wereld open en ook in zijn vakantie trok hij steevast naar Frankrijk om wijngebieden te ontdekken en met wijnboeren te praten.

Hoe is ‘Domaine de Juchepie’ er dan gekomen? Dat is er niet van de ene dag op de andere gekomen, antwoordt Eddy. We keken al enkele jaren uit naar een vakantiehuis in Frankrijk. Een huis dat niet te dicht tegen Zele lag want anders trek je d’r ieder weekend naar toe en begint dat na enkele jaren tegen te steken. Eigenlijk wilden we we een oud huis midden de wijngaarden kopen maar dat was niet te vinden. De meeste wijnboeren wonen in het dorp. Toevallig ontdekten we Juchepie in Faye d’Anjou, een dorpje van iets meer dan duizend inwoners in de Loirestreek. Het was een huis dat midden de wijngaarden lag, gebouwd in 1978, maar omdat de bewoners er niet konden aarden, verkochten ze het huis en zijn ze terug naar Angers gaan wonen. We kochten het in 1985.

zijn vijftigste naar Frankrijk zou trekken, geen kat die hem geloofde.In Frankrijk heeft hij verschillende concierges gehad die ook de wijngaard onderhielden en gezien de kleine omvang was dat in de aanvangsperiode enigszins combineerbaar met hun zaak in Zele. De volgende jaren hebben ze stelselmatig wijngaarden bijgekocht. Een perceel is vaak erg klein. En, vertelt Eddy, dat was voor ons een goed teken. Enkel goede wijngaarden worden bij erfenissen in kleine perceeltjes verdeeld. Om je een een voorbeeld te geven, illustreert hij, voor deze blok van 5 hectare zijn er zo maar eventjes 22 aktes verleden. Momenteel bezit hij 22 ha waarvan 7,5 ha beplant is met wijnstokken.

Eddy werkt niet op deze manier omdat hij een echte groene jongen is, maar hij probeert op een zo natuurlijk mogelijke wijze te werken om zo wijnen te produceren die iets te vertellen hebben, wijnen met meer persoonlijkheid, met karakter. Lange tijd heeft de mens serieus ingegrepen op de natuur. Bemesting, het gebruik van pesticiden, herbiciden ed. moesten de opbrengst en de kwaliteit verbeteren. Niets is minder waar. De biodynamiek heeft als basisprincipe dat je meewerkt met de natuur, niet tegen de natuur. Al meer dan twintig jaar werken ze op Juchepie volgens dit principe. Ze gebruiken dus geen chemische producten, niets wat in de plant indringt, niets dat het leven in de grond doodt. Zo ontstaat er er een symbiose tussen de grond en de plant, iets waar alle levende organismen aan meewerken.
Als er gesproeid wordt, is dat met biodynamische preparaten (veelal plantenaftreksels) die gebruikt worden om de gisting van het compost te regulariseren, om de wortelontwikkeling bij de aanplantingen te bevorderen en later de groei van de wijnstok. Nog andere om de fotosynthese en de chlorofylwerking te bevorderen. De bladstructuur van de planten wordt hiermee immers beïnvloed o.a. met een verruiming van de poriën. Hierdoor wordt het zonlicht en het vocht beter opgenomen en de suikerproductie in de druif bevorderd. Het resultaat is een druif met een sterkere concentratie aan mineralen en oligo-elementen. Naast een verbeterd effect op de gezondheid, heeft dit ook een rechtstreekse invloed op de aroma's, op de structuur, het vet en de smaakconcentratie van de wijn. *
Toen Eddy startte eind van de jaren tachtig was er van die biodiversiteit geen sprake. Jarenlang was de grond ‘misbruikt’ en het duurt minstens tien jaar vooraleer de natuur zich min of meer hersteld heeft.
2001 Was een belangrijk jaar voor Eddy. Hij heeft inderdaad woord gehouden. Op 1 oktober verliet hij Zele en trok hij samen met zijn vrouw naar Juchepie, op 16 oktober werd hij 50 en fulltime wijnbouwer, een keuze waar zijn Mileine 200% achter stond. Domaine de Juchepie (Eksterhoek) werd hun nieuwe thuishaven.

Die beurzen zijn erg belangrijk voor de export van hun wijn. Op zo’n beurzen wordt er niet zozeer gediscussieerd over de prijs, mensen bekijken het zuiver zakelijk en wegen af of ze een cliënteel hebben voor dit soort wijn.
In het voorjaar begint het gras te schieten en met een speciale ploeg wordt dit weggehaald. Gras en en snoeihout is trouwens de enige meststof die de wijnranken van Juchepie krijgen. Verder in het voorjaar wordt er gespoten om de wijnstokken kracht te geven zichzelf te beschermen tegen meeldauw en witziekte. In mei-juni volgt dan de groene snoei om de wilde scheuten die niet bedoeld waren te kortwieken. In januari-februari worden de droge wijnen geprepareerd om te bottelen en in mei-juni de Moelleux. De rustigste maanden van het jaar zijn juli en augustus, dan is er echt het minst te doen in de wijngaard. Het enige dat je dan kan doen, vertelt Eddy, is de vendange voorbereiden, al het materiaaal klaarzetten , de vaten leegmaken en overhevelen naar de cuves, de vaten spoelen en ontsmetten zodat alles klaar is voor de nieuwe oogst.

van Mileine. Eddy is in die periode te vinden aan de ‘pressoir’ van negen uur ’s morgens tot vier uur ’s nachts.
De ploeg van de plukkers dirigeren, is het werk van Mileine. Zij zorgt ook voor de catering. Een oneerbiedig woord voor de kookkunstenvan Mileine. Zelenaars die het aan den lijve ondervonden hebben, kunnen getuigen welke keukenprinses Mileine is. Iedere dag opnieuw is er een diner met alles er op en eraan en diept Eddy de passende wijnen uit zijn kelder. Er zijn slechtere adressen! Voorlopig logeren de plukkers in huize Juchepie maar voor het volgend jaar krijgen ze een aparte woonst op het domein, kwestie van toch nog enige privacy te hebben.

Bij ieder bezoek aan Vlaanderen laadt hij zo’n 20-30 kratten bier in zijn wagen. Ieder jaar focust hij op andere bieren en Mileine schudt op die bewuste avond de heerlijkste gerechtjes uit haar mouw. Dat zo’n avond een succes is, daar moeten we geen tekeningske bij maken zeker?Wat hij wel mist in Frankrijk zijn de typische Vlaamse kroegen. Die cultuur hebben ze daar niet. Een rondje geven is geen gebruik in de Franse cafés en om 9 uur zijn ze allemaal dicht. Dat moet hij dan inhalen als hij op ‘vakantie’ komt naar Zele. Dan reserveert hij steevast een avond om eens lekker door te zakken en eens bij te babbelen met vrienden uit zijn vorig leven. Dat gebeurt ongeveer vijf keer per jaar. De band met Zele blijft want hun twee kinderen, Marie-Alice en Mathieu wonen hier. Voor Eddy en Mileine naar Frankrijk trokken, verdween de winkel op de Kouter. ‘De Pikke’ van vroeger vormde zich om tot ‘De Pikke Industrie’ en vond een onderkomen in de Herderstraat in ons industriepark. Sinds de herstructurering richtte zoon Mathieu zich vooral op de industrie. Later startten ze ook met een kledingwinkel voor outdoor en werkkledij en laatst hebben ze in het industriepark de zaak nog uitgebreid door een gasdepot over te nemen uit het Genste. Ondernemingszin heeft Oosterlinck junior dus meegekregen met de paplepel. Met hun kinderen bellen ze wekelijks verschillende malen. Zeker met Mathieu die af en toe het gedacht van zijn vader wil horen over sommige zakelijke aangelegenheden en zo kunnen ze samen de grote lijnen van het bedrijf bewaken. In 2011 wordt het voor Eddy en Mileine anders. Het eerste kleinkind is op komst… En dat ligt toch iets moeilijker, gezien de afstand.